ΜΗΝΥΜΑΤΑ

  Μηνύματα

14/10/2016

Άρχισαν να έρχονται τα μηνύματα του χειμώνα  

σιγά σιγά με κάτι σύννεφα σκόρπια 

μες τις καρδιές  για τα χαμένα του καλοκαιριού

και για μια άνοιξη που τόσο γρήγορα 

μας άφησε σκορπώντας στιγμές έρωτα

στον χρόνο.  

Αυτές τις στιγμές που χάσαμε η κερδίσαμε

τις αφήσαμε η τις κάναμε δίκες μας 

μες στο καλοκαίρι, με ιδανικούς έρωτες

με γνωριμίες και με σκιρτήματα.  

Πόσα αχ, πόσα μπορεί να είναι όλα αυτά

που μας κάνουν καλύτερους στο σήμερα  

να μην πέφτουμε να μην μας τρώει  το άγχος

και να τολμάμε, μηνύματα μηνύματα σου λέω 

ανάμεσα στα σύννεφα ξέρεις. 

Αυτά που αφήνουν τον ήλιο να αγγίζει 

με ελπίδες, 

μόνο μερικούς τοίχους στα σπίτια 

και να αναδεικνύει  την συννεφιά  

την σκιά σε άλλα. 

Ήλιος σκιά ήλιος σκιά σαν τις μέρες μας 

ζέστη κρύο ζέστη κρύο,  σαν την ζωή μας

σαν την καρδιά μας σαν την ψυχή μας, 

που μας αφήνει πολλές φορές στα κάτω μας

να σερνόμαστε για κάτι μικρο η για κάτι μεγάλο. 

Αντίθεση που μας πληγώνει

όταν σκεφτόμαστε  τα όρια μας 

και βλέπουμε ότι σερνόμαστε το ίδιο,

από μια μεγάλη αγάπη με ένα χαμένο φιλί,

απ μια καλή λέξη με χιλιάδες σ αγαπώ 

κι όμως πολεμάμε να σηκωθούμε, 

γιατί έτσι πρέπει μηνύματα λοιπόν. 

Μέσα από τα σύννεφα που μαζεύονται 

προμηνύοντας το καλωσόρισμα 

ενός ακόμη χειμώνα , ενός χειμώνα

που θα μετρήσουμε πάλι τις αντοχές μας

τα συντρίμμια μας και τα όνειρα μας

που θα πλάσουμε το μέλλον

και θα ξεχάσουμε το παρελθόν 

κλάματα  ίσως κλάματα να μας μαλακώσουν 

όλα τα καψίματα των περασμένων

σαν βότανο στα μάτια ένα βότανο

που μαλακώνει ψυχές,

που πηγάζει μέσα από την χειμωνιάτικη τύχη

ναι εγώ κλαίω τον χειμώνα περισσότερο

για αυτό δεν πιστεύω αυτούς που κλαίνε 

την άνοιξη η το καλοκαίρι, 

δεν υπάρχει λόγος να κλαις στην γέννηση 

και στα νιάτα μα στον χειμώνα. 

Μερικές φορές υπάρχει αναλογίζεσαι 

τα περασμένα τα καλά και τα άσχημα

και τα μετράς, τα περισσότερα χάνουν 

κι αν τα άσχημα 

είναι τα περισσότερα, τότε το κλάμα

είναι ασύγκριτο νοερό. 

Ζούσα ένα χειμώνα μες την άνοιξη

απελπισία και μίσος μόνο για εμένα 

μα όλο ξεχνάω τα σύννεφα

που τώρα είναι ακόμη περισσότερα, 

τώρα δεν αφήνουν καθόλου τον ήλιο να περάσει

είναι βαριά και σε κάποια σημεία μελιτζανιά

μαύρα, 

πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά 

για να σηκωθούν οι άνθρωποι 

πόσο δύσκολος θα ναι ο χειμώνας 

κι αν βρέχει, αν χιονίζει αν κάνει παγωνιές,

πως θα τα καταφέρουμε να αναπνέουμε

να αγωνιζόμαστε   να κρατιόμαστε

σιμά στην φύση δυνατοί κι ακέραιοι 

και ν αποφεύγουμε 

τις κακοτοπιές του χειμώνα.

Στις ψυχές χειμώνας , στις σκέψεις  

παγωμένες πνοές χαράζουν τα σωθικά

και βγαίνοντας ξεσκίζουν τα δέντρα

και αυτά με τα παγωμένα κλαδιά τους

παγώνουν τις σκέψεις, τα σώματα

των ανθρώπων για να τα σώσουν

από την μιζέρια , εμείς καίμε τα ξύλα 

από τα δέντρα

για να ζεσταθούμε

και τα δέντρα με την απουσία τους καίνε 

την ομορφιά της γης και μας αφήνουν 

να κάνουμε όνειρα μέσα στα τσιμέντα τα σίδερα

και τις πλαστικές γλάστρες με τα φουσκωμένα

από ορμόνες λουλούδια, 

αυτά που ανθίζουν οποιαδήποτε εποχή γιατί έτσι. 

Χειμώνας λοιπόν και εκεί ανάμεσα 

στην σκέψη ότι μια ελπίδα εχθές 

ήταν στο χώμα  πεσμένη,

κουρασμένη απελπισμένη από εσένα, 

μέσα στις λάσπες από την βροχή  

ξεσηκώθηκα να συνεφέρω εσένα  κι έμενα

από τις μαύρες μπογιές της ζωής.  

Εκεί ανάμεσα έβαλα λίγα αστεράκια 

έκανα δυο κορυφές από έλατα 

μερικά κυπαρίσσια και κάτι αλλόκοτα πεύκα 

να στηρίζονται πάνω σ ένα λευκό τοπίο, 

ένα ξαπλωμένο φεγγάρι δίπλα σε μερικά

άλλα αστερία και ένα ακόμη άστρο φωτεινό

πάνω από ένα στάβλο, 

α, και μερικά αγγελάκια χαμένα 

εδώ κι εκεί να χορεύουν μαζί με κάποιες νεράιδες

μέσα στην νύχτα. 

Όχι, όχι μωρέ ακόμη δεν ήρθαν

 τα Χριστούγεννα  

είναι νωρίς όλα είναι νωρίς, 

εκτός από τα σύννεφα όλα τα άλλα λείπουν

ούτε χαρές ούτε λύπες,

ούτε συναισθήματα ούτε προσδοκίες,

ούτε χαρμόσυνες φωνές ούτε ευχές

Μόνο  κάτι ετοιμασίες για τον χειμώνα που έρχεται

μόνο κατι καθαρίσματα σπιτιών τινάγματα χαλιών

και κάτι παράθυρα ανοιχτά ακόμη, 

να πάρουν τις τελευταίες ανάσες

πριν τον μεγάλο χειμώνα,  ναι μόνο τα σύννεφα

είναι εδώ και κάτι βροχές 

που μας καλωσορίζουν στην εποχή  

που  θα είναι όλα τόσο έντονα τόσο κρύα 

τόσο ήσυχα   σαν την απελπισία. 

Ζωγραφισμένη ανάμεσα στις ελπίδες 

σαν τις φωνές των παιδιών που κρύφτηκαν 

που χαθήκανε μέσα στα σχολεία, 

πίσω από τα γράμματα και την αλφαβήτα,   

αχ, αυτά τα σύννεφα   πόσο λυπημένα είναι, 

σαν να έχουν πρόσωπα χιλιάδες και να είναι 

όλα σκεφτικά, έχω   να ζεσταθω, έχω  να φάω    

έχω  να αγγίξω την επόμενη μέρα

την ζωή. 

Η, δεν  θα ελπίζω ποτέ   για ένα αύριο

που  θεωρό είναι δικό μου  μα μου το κλέψανε,

αχ αυτά τα σύννεφα από την μια μεριά

και η ζωή η αληθινή από την άλλη 

με κάνουν και σέρνομαι ανάμεσα 

σε μηνύματα που βλέπω 

και μόνο εκεί απέναντι σε κάποιες σελίδες 

μια φάτνη με κάνει να ελπίζω. 

Εκεί μετά από κάποιους μήνες  η γέννηση  

θα μας οπλίσει με κουράγιο 

για τις επόμενες μέρες 

μέχρι  να φτάσουμε στα Χριστούγεννα

στις γιορτές

και να αρχίσει η κατηφόρα  της επόμενης χρονιάς.

Ας αγκαλιάσουμε την ελπίδα 

όσο και να καίει η  ανάσα,

ανάσα ανάσα ανάσα, αυτό μας έμεινε

και κάτι σύννεφα να μας σκεπάζουν

 με ενδιαφέρον και θαλπωρή, 

 ακόμη.

Μηνύματα στο μέλλον σου λέω 

για τις προδοσίες

που μας απειλούν ακόμη, στο τώρα 

και στο αύριο...

ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΡΑΠΑΝΤΖΙΚΟΥ