Εις την Πόλιν...

                                                                                              29/01/2013

Σήμερα κάτι άγρια ξεσκίζει την καρδιά μου, 

αναμνήσεις ίσως που δεν έζησα , εικόνες από σύννεφα που μου ´φεραν ως εδώ μυρωδιές κι αρώματα από το παρελθόν, από μια Δύση μακρινή, από μια Ανατολή ξεχασμένη, τη δική μου Δύση, αυτήν που ακουμπάει πάνω στην Ανατολή, τη δική μου Ανατολή, την πόλη μου την Κωνσταντινούπολη.

Είμαστε τόσο μικροί...

Νομίζουμε, πως αγναντεύοντας με τα μάτια μας, αυτό το μεγαλείο που μας έχει δώσει ο Θεός κι η φύση μπορούμε να είμαστε το ίδιο μεγάλοι μ´ αυτό που βλέπουμε, μ´ αυτό που ζούμε και το μόνο που κάνουμε είναι μια μεγάλη καταστροφή.

Σήμερα θα προσπαθήσω να ξεκινήσω ένα όνειρο. 

Σήμερα θα προσπαθήσω να ´ξηγησω ένα όνειρο.

Θα προσπαθήσω ν´ αρπάξω θύμισες που κυλούν μέσα στο αίμα, ν´ αναλύσω πετάγματα πουλιών και μυρωδιές, ν´ αναπνεύσω θάλασσα.

Θα προσπαθήσω ν´ αρπάξω τις θύμισες του παρελθόντος, να σκίσω τις αράχνες και να προχωρήσω σε βήματα, που μας οδήγησαν από παλιά εδώ, στην εποχή μας! 

Να γυρίσω πίσω αιώνες. 

Ο αέρας της Ανατολής , έχει κυριέψει την Πόλη.

Τ΄ αρώματα, τα χρώματα, ανάμεικτα με λαούς Έλληνες Χριστιανούς , Αρμένιους  ,Μουσουλμάνους, απ´ τα βάθη της Ασίας   Τατάρους και Μογγόλους,  Κούρδους, Εβραίους, Ευρωπαίους, ανθρώπινα χαμόγελα,  ιδρώτας, σκόνη αναμεμειγμένη με θέλω, με σκληρή επιβίωση.

Μυρίζουν τα μπαχάρια και τ´ όνειρα φεύγουν έτσι, καθώς ο αέρας περνάει πάνω απ´ τον Μαρμαρά, πάνω απ´ το Βοσπόρο και χαϊδεύει τα μαλλιά των ανθρώπων.

Περάσματα, στενοί δρόμοι, σπίτια  όμορφα, παλιά, ξύλινα και με πέτρα με υπέροχα χρωματιστά παράθυρα και μικρά ξύλινα μπαλκόνια, αρωματίζουν τις σκέψεις και το βλέμμα.

Περιμένω, όταν η σκέψη αγκαλιάσει, όταν δει το πορφυρό κόκκινο της Ανατολής, μαζί με το πράσινο της φύσης, να δίνει χρυσοκόκκινα φτερουγίσματα στο μέλλον. 

Κάνω μικρά βήματα, μην πέσω, κάνω μικρά βήματα, για να μπορώ  να ´χω τα μάτια εκεί ψηλά, στ´ όνειρο.

Νομίζω ότι πετάω... 

Πάνω απ´ την εκκλησία της Αγίας  Ειρήνης, προς τη γέφυρα του Γαλατά , βλέπω Έλληνες και Μουσουλμάνους,  να ψαρεύουν μέσα στα πεντακάθαρα νερά, τα βαθιά νερά, αυτά που χάνονταν ψυχές όταν δε χρειάζονταν. 

Πάνω σε μια άλλη γέφυρα του Βοσπόρου,  η μάχη είναι πιο δυνατή, όταν κοιτάζεις στη Δύση,  όταν κοιτάζεις στην Ανατολή κι απλώνοντας τα χέρια, τις αγγίζεις, ακουμπάς δυο κόσμους.

Στη Δύση αγναντεύω την Αγία Σοφία ,νιώθω το μεγαλείο να 'σαι Έλληνας,  να ´χεις γεννηθεί στην Πόλη, αυτήν την πόλη , των πόλεων, να ´σαι ένα απ´ τα πλάσματα  της Κωνσταντινούπολης, εδώ που συναντιέται η Δύση , με την Ανατολή , σε μια αιωνία μάχη, με ξύλινα σπαθιά και σκουριασμένα μυαλά, με πεταμένα όνειρα και μια μόνο σκέψη " κατακτήστε με" ακονίζω τότε τις ατσαλένιες λόγχες κι έρχομαι.

Περπατώντας πάλι, με μικρά βήματα, ανεβαίνω ένα Γολγοθά 
και νοιώθω μέσα μου ότι πετώ, πάνω απ´ την θάλασσα του Μαρμαρά, χωρίς να ξέρω που θέλω να πάω, στη Δύση  ή στην Ανατολή , χωρίς να ξέρω αν η ψυχή μου, μπορεί να διαλέξει μια απ' τις δυο άκρες του κόσμου,  έναν από τους δυο πολιτισμούς.

Ξαπλώνω λοιπόν, πάνω σε κάτι σύννεφα , που με ταξιδεύουν πάνω από τα κάστρα της Πόλης, ακούω φωνές απ´ το παρελθόν, φωνές από πόλεμο, από μάχες, φωνές ανθρώπων, που προσπαθούν με την ζωή τους να περισώσουν  αυτό το κόσμημα , αυτό το διαμάντι που είναι στο κέντρο του κόσμου, πολεμώντας μερόνυχτα κι αντιμετωπίζοντας ορδές βαρβάρων, από Δύση και απ´ Ανατολή...

Οι πόρτες της Κωνσταντινούπολης, ανοιχτές και τα κάστρα της φυλάσσονται  από τους τελευταίους ιππότες του κόσμου...

Οικογένειες χιλιάδες ψυχές σκοτώθηκαν, εκδιώχθηκαν, ανταλλάχθηκαν έτσι απλά ...

Μα ο θάνατος, τους έφερνε πάντα εκεί πίσω, εκεί όπου απλώνοντας τα χέρια αγγίζεις τη Δύση και την Ανατολή, για πάντα στους αιώνες...

Σήμερα, κάτι άγρια ξεσκίζει την καρδιά μου , ίσως το ταξίδι της επιστροφής...

                                    Σπηλιώτης Σωτήρης