Οι πρώτοι του Βυζαντίου...

                                                                                         16/03/2013

 

Εκεί  ,

στα απογευματινά κόκκινα δειλινά 

εκεί που οι μακρινές σκιές της Δύσης

αγριεύουν με χρώματα  παραδεισένια έντονα και απαλά ροζ μπεζ γαλάζια

εκεί που η μάζωξη του ουρανού της Δύσης 

χαιρετά την μέρα,

όταν τα στάχυα απαλά γέρνουν κίτρινα από την κάψα στην δροσιά του δειλινού

Εκεί συναντήθηκαν οι τρεις ...
Μάζωξη τριών ανθρώπων ένας ασήμαντος παπακαλόγερος ,

στις αυλές του Παΐσιου εκεί που 'κάναν όνειρα τα μάτια του για το μέλλον
εκεί που ονειρευόταν ένα άλλο παράδεισο εκει που ο Θεός του έστελνε
τις εικόνες  τα μηνύματα ...  
Για ν' αφυπνίσει τις σκέψεις και να προφυλάξει τον τόπο από το κακό ...εκεί που τώρα κουρασμένο 
απ' την ζήση  το βασανισμένο κορμί του αναπαύονταν...
Από την μίζερη πραγματικότητα  
Εκεί που αγκαλιάζει  ο ευλογημένος  
την γη και τον ουρανό και κατεβάζει 
τους αγγέλους  κοντά μας.

Τώρα ήρθε αυτός ο ταπεινός τρίτος άνθρωπος κι ανάφερε ευλογημένος τόπος αφού κατέβηκε από ένα άσπρο καλογυαλισμένο αμάξι  ,

μετακινώντας αργά το λιπόσαρκο  μικροκαμωμένο
καλοταϊσμένο κορμί του

τυλιγμένο μέσα σε μαύρο ράσο,

χωρίς καπέλο παρά μόνο με μια κοτσίδα

καλοχτενισμένη και καλογυαλισμένη …

Τι έκανε άραγε για αυτόν τον τόπο η καλοταισμένη αυτή μύγα . 

Κατά πενήντα τοις εκατό ,είπε ο δεύτερος ανθρωπάκος πατέρας μιας καλογριάς,

από 'κείνα τα φίδια που πλησιάζουν την εκκλησία δηλητηριάζοντας με το  δάγκωμα τους όλους τους αγώνες και τις θυσίες  των αγίων.

Η  καλογριά κόρη του φορτωμένη από την αλαζονεία ενός πατέρα  που μεθυσμένος από την κακία τής ζωής, 
αρπακτικό ψεύτης μικρόπνοος και κλεφταράκος αποδεδειγμένα για να ικανοποιήσει τις ορέξεις
μιας ζωής φθηνής και καταχρηστικής
έκλεβε και εξαπατούσε ...  

Κερδίζοντας  απ' τον κόπο των άλλων ...
Έφυγε το κορίτσι κλείστηκε σε μοναστήρι , είστε αλαζόνες έλεγε στην μανα της και στον πατέρα της
νέα κοπέλα  να γλυτώσει μια ψυχή που δεν έβλεπε την ζωή μπροστά της,
παρά μόνο στην αφιέρωση της ψυχής  της στον Θεό.
Νύφη του Χριστού ήθελε να γένει κι έγινε κατάρα
αυτού .
Μετά τα πρώτα πέντε χρόνια έδερνε και βασάνιζε τις πιο νέες καλογριές λες και ζήλευε ότι θα τις πάρουν τον μνηστήρα ...
Έτσι με πολύ σκέψη οι γεροντότεροι 
την απομάκρυναν σ' ένα μοναστήρι στην  άκρη
ενός γκρεμού ,
να ησυχάσει μα που ο άνθρωπος γεννιέται τιποτένιος 
κι αλαζόνας κι όταν γεννηθεί 
κι από ένα πάτερα τέτοιο  σαν καλαμιώνα στραβή
δεν σηκώνεται ποτέ στο ίσο ύψος  του Σταυρού.. 
Τέτοιες ράτσες πνίξιμο στη Θάλασσα  ήθελαν... 
Να γλυτώσει ο ελληνισμός από τις κατάρες
και τις θυσίες.. 
Κατά πενήντα τοις εκατό,
είπε ο λωποδύταρος με την καταραμένη από τρέλα γυναίκα ,
την καλόγρια κόρη , που όποιες οικογένειες τουδωκαν εμπιστοσύνη τις έφερε στο χείλος του γκρεμού  
και μετά τις έσπρωξε στα βάθη της ζοφερής  αμαρτίας της σκέψης και του μίσους .

Ανθρωπάκι ανθρωπάκια.
Κοντά στην μεγαλειότητα της ορθοδοξίας
και μιλούσε για ποιον άραγε ήξερε ... Μιλούσε για τον πρώτο. 
απόγονο της Χαλκηδόνα  μετανάστη πρόσφυγα από την Κωνσταντινούπολη  από παππού μεριά ,
άνθρωπο που 'χε στην ζωή του , την τιμή τις αξίες
και την ηθική του αγώνα και της σκέψης … Άνθρωπο που φιλοσοφούσε τη ζωή, 
ποιητή ευλογημένο πατριώτη 
με πίστη στην Ελλάδα και στην ορθοδοξία .
Όταν κάποτε οι παππούδες του μπήκαν στο δίλημμα ,
στα εδάφη της μικράς Ασίας πατρίδα η θρησκεία
διάλεξαν την θρησκεία κι έφυγαν,
εξορίστηκαν, ανταλλάχθηκαν, πεινασαν πόνεσαν αγωνίστηκαν και στάθηκαν πάλι στην αγκαλιά της Σοφίας του Θεού …
Ορθόδοξοι χριστιανοί από αιώνες.
Αγωνιστές του Βυζαντίου και χτίστες της Αγίας Σοφίας,
το σύμβολο της πίστης των χριστιανών …
Το σπίτι της ορθοδοξίας. 
Αγωνιστές σε εξορίες  μην  υπολογίζοντας ούτε 
και το ίδιο το σπίτι , 
μπροστά στην μόνη αληθινή θρησκεία
την ορθόδοξη θρησκεία του χριστιανισμού. 
Σταυροφόροι και αγωνιστές ευλογημένοι από τον Θεό.
Πράος ο πρώτος με χαμόγελο 
κι ένα απλό χαμηλωμένο βλέμμα ,
που άγγιζε την δύση  που ένοιωθε την παρακμή ζοφερή. Αισθάνθηκε πάλι τον εφιάλτη
να  ψάχνει πως να προδώσει  Θερμοπύλες ,
στην αυλή  του Παΐσιου
και τον Ιούδα  να αγκαλιάζει κάτω από το λόφο,
με τα τείχη, 
κάτω από μια Ακρόπολη κρυμμένη  στο βουνό. 
Φιλώντας τον Χριστό  και να τον προδίδει σε Ρωμαίους στρατιώτες,
μέσα σ' ένα δάσος από χαμένες ψυχές …
Μέσα  σε  λύπη ...

Πόσους αιώνες χάνουμε αυτήν την Ελλάδα ,
από προδότες 
πόσοι ακόμη μείναμε να  υπερασπίσουμε αυτό τον λαό,
αυτό το έθνος,
από ξένους κατακτητές και από Έλληνες προδότες .
Πόσοι ευλογημένοι σταυροφόροι  κρατούν ακόμα τις πέτρες της Αγίας Σοφίας και προσπαθούν να πάνε αυτόν τον λαό στους επόμενους αιώνες ,πόσοι πρώτοι 
του Βυζαντίου
υπάρχουν άραγε ακόμη .

                              Σπηλιώτης    Σωτήρης