ΤΑ ΠΑΡΑΜΎΘΙΑ ΤΗΣ ΖΩΉΣ ΜΟΥ
17/11/2017
΄Ελα εκεί να με βρεις
σε μια βόλτα στο παρελθόν,
έλα εκεί στου μυαλού τις στροφές
στις σκέψεις και στα ερωτήματα
κάποιες στιγμές μοναχός αναρωτιέμαι
σαν πρόσφυγας σαν Μικρασιάτης,
μα τι είναι αυτό που αισθάνομαι μέσα μου
γιατί είμαι τόσο διαφορετικός
ένας χαραχτήρας απόλυτος
που θέλει να κάνει το καλύτερο
να είναι ο καλύτερος ,
να είναι μέσα στην ζωή του αξιοπρεπής
να έχω τόση αγάπη μέσα μου
που δεν μπορεί να διοχετευτεί εύκολα
σ άλλους ανθρώπους,να ζω με τιμή
να είναι οι αξίες και οι λεπτομέρειες
αυτές που βαπτίζουν την κάθε στιγμή μου,
την λογική μου τις ενέργειες μου.
Ένας κύκλος ένας κύκλος θαρρώ
που πρέπει να κλείσει γύρω μου,
ένας κύκλος που ξεκίνησε
σαν μια αόρατη απειλή,
ένας άγνωστος κύκλος
που δεν άφηνε να δω πίσω από αυτόν
μα μόνο να αισθάνομαι μόνο να μυρίζω
κάτι εικόνες κάτι όνειρα κάτι αισθήσεις,
κάτι άγνωστα πατήματα της ψυχής
στο πουθενά άφηναν αποτυπώματα,
μα δεν ήταν η ουσία που θα μπορούσε
να με οδηγήσει παραπέρα,
παρ μόνο κάποια λόγια στην σκέψη
και τα ακούσματα της παιδικής μου ζωής,
από τους γονείς κι από την μια την γιαγιά μου
την Άννα.
Είσαι από την Πρίγγιπο μπρε μικρούλη
και ο παππούς σου ήταν από την Χαλκηδόνα,
ερωτευτήκαμε και ζήσαμε μαζί,
τι χρόνια τι άγνωστες εποχές
οι πρόγονοι λένε ότι καταγόταν από την Μάνη
ήταν παλιοελλαδιτες Μανιάτες.
Αυτά τα ακούσματα
που δεν μου έλεγαν τίποτε
μαζί με κάποιες ιστορίες σαν ομίχλη,
ο προπάππος σου μπρε είχε δυο παιτόνια στην Πρίγγιπο
και η ζωή μας ήταν πολύ καλή αρχοντική.
Στις γιορτές απολάμβαναν τα γλέντια με μεθύσια
και μοίραζαν τις λίρες και ζούσαν σε παλάτια με υπηρέτριες.
Ο άλλος ο προπάππος είχε δυο καράβια στον Βόσπορο
και τα βούλιαξε και χάθηκε μετά το 1923,
όταν έφυγαν οι απόγονοι του,τρείς γιοί και δυο θυγατέρες,
μέσα στη θάλασσα του μαρμαρά...
Αυτά ήταν σαν παραμύθια στα αυτιά μου.
Σαν τις μέλισσες τα καλοκαίρια,
κάτω από τα πεύκα βούιζαν στα αυτιά μου
λόγια που έκαιγαν,
λόγια χαμένα σ ένα άγνωστο παρελθόν
σε μια ζωή δύσκολη να την κατακτήσω.
Χαμένος στο τώρα
πάντα μόνο οι μυρωδιές της ανατολής
περνούσαν δίπλα μου
και ζήλευα τους τυχερούς που μπορούσαν να πάνε εκεί,
που το μέγεθος της αλήθειας
ήταν τόσο μεγάλο όσο μια καταιγίδα
που περνά καταστρέφει και χάνεται,
χωρίς να ζητήσει κανείς τα πριν
γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Έλα εκεί λοιπόν να με βρεις στο παρελθόν
για να καταλάβεις το μέλλον,
που δεν είναι το αύριο απαραίτητα
μα το χθες...
Μετά από δέκα εφτά ταξίδια στην μικρά Ασία
μετά από εφτά ταξίδια στην Μάνη,
μετά από πολλά ταξίδια στον κόσμο,
έμαθα ίσως ότι ένα ξεχασμένο χθες
ένα κατεστραμμένο παρελθόν γεμάτο αγώνες
γεμάτο αγωνίες
έφερε εμένα να κλείσω ένα από τους κύκλους της ζωής
των παραμυθιών και να μείνουν όλα εδώ.
Ναι από την Μάνη ναι από τον Ταΰγετο
εκεί που σπάει η πέτρα την μέρα
και την κάνει κομμάτια
εκεί που ο ήλιος τυφλώνεται από τον χιονισμένο Ταΰγετο
που λάμπει.
Εκεί από τον Οίτυλο που φυλάει ακόμη τα κάστρα
την Αρεόπολη και το Γύθειο τις πόλεις του κόσμου
από εκεί ξεκίνησαν οι πρώτοι πρόγονοι μου
σαν ταξιδευτές ίσως σαν πειρατές,
η σαν άνθρωποι ανήσυχοι για το αύριο
να βρουν το ίσο της ζωής
που θα τους έφερνε καλύτερες μέρες.
Αγωνιστές δουλευτάρηδες και άξιοι
μετά την επανάσταση του του είκοσι ένα
για μια μεγάλη Ελλάδα
και αφού κατάφεραν τον σκοπό τους
να δουν την Ελλάδα να πολεμάει για την Ελευθερία
κίνησαν για να δουλέψουν
εκεί στην Χαλκηδόνα ίσως απέναντι από την πόλη
και την Αγία Σοφία ,
έχτισαν το μέλλον και για ένα αιώνα περίπου
άνθισαν όλα.
Ώσπου το 1923 σαν να ήταν απλά εμπορεύματα
λόγο του ότι δεν ασπάστηκαν τους μουσουλμάνους
και δεν υπέκυψαν στην τουρκιά
οι Μανιάτες πρόγονοι μου ξεριζώθηκαν
για ακόμη μια φορά πίσω στην Ελλάδα,
τούς ξαναδινόταν μια Ελπίδα πάλι μέσα τους μια φωτιά
για το αύριο.
Ένας αιώνας όμως ήταν αρκετός για τις αλήθειες
να γίνουν παραμύθια
που μόνο μερικές λέξεις πέρασαν
σαν άρωμα από παραμύθι.
Μερικές λέξεις που για εμένα ήταν αρκετές
για να καταλάβω,
ότι το παρελθόν μου έδωσε δύναμη
για να μπορέσω εγώ να κλείσω αυτόν τον κύκλο.
Να πατήσω σε Αγία χώματα που πάτησαν οι πρόγονοι μου,
να πατήσω στα ίδια σοκάκια που περνούσε
ο παππούς ο Γιάννης όταν πήγαινε
στην μεγάλη του γένους σχολή ,στο πατριαρχείο
στην Χαλκηδόνα με την Αγία Ευθυμία
και στις γειτονιές και τα σοκάκια της πόλης.
Ένας παππούς που ήξερε τέσσερις γλώσσες
σπουδαγμένος στην μεγάλη του γένους σχολή.
Έζησα τους γλάρους και τα δελφίνια
που κυνηγιουνται ,στο λιμάνι ανοιχτά
και στα όνειρα , να περπατήσω στην Αγία Σοφία.
Έζησα στις γειτονιές δίπλα στον Βόσπορο
που πήγαιναν στο Φανάρι
να αγναντεύω και να μυρίσω
αυτά που γευόμουν στην σκέψη,
έζησα το όνειρο να βλέπεις την παλιά πόλη
πίνοντας καφέ στο Βόσπορο και με τον ναργιλέ να φαντάζει
το όνειρο της ανατολής μια θολή πραγματικότητα,
που ξεπερνάει την αλήθεια.
Μέσα στους χρυσούς μιναρέδες που προσπαθούν
να κρύψουν τους σταυρούς της ορθοδοξίας...
Τις στιγμές που μύριζα το πεύκο στην Αρετσού
και ένοιωθα ότι κάποιοι με μιλούσαν
από το παρελθόν,
ναι έλα στην πρίγγιπο με τον Άι Γιώργη
και τα Παιτόνια ,
έλα να δεις τους Έλληνες που σε περιμένουν εδώ
μα κρύβονται φοβούνται δεν μιλάνε,
έχουνε τα μάτια σκυφτά,
είναι αυτοί οι υποταγμένοι μωρέ που ξέμειναν
και δεν λυτρώθηκαν, μόνο κρύφτηκαν
πίσω από συμφέροντα και χρήματα
και επιτέλους κατάλαβα γιατί εμείς φύγαμε,
γιατί εμείς δεν συμβιμβαστήκαμε
δεν μείναμε μαζί με την τουρκιά,
γιατί ήμασταν Μανιάτες μωρέ,
γιατί το αίμα των προγόνων μου κυλούσε
μόνο για την αλήθεια,
το αίμα των πειρατών και των πολεμιστών,
εμείς είμαστε οι κατακτητές οι πειρατές και οι αγωνιστές,
δεν μπορούσαμε να μείνουμε συμβιβασμενοι .
Όλα αυτά όλα,
αυτές όλες οι μνήμες που μεγάλωσαν μέσα μου
κι έγιναν αλήθειες έγιναν ζωή,
είναι το παρελθόν που μπορεί και κλεινή
ένα κύκλο στο μέλλον.
Ένα κύκλο από ζωές που παιδεύτηκαν, πολέμησαν ,ταξίδεψαν
ξεκληρισθηκαν η χάθηκαν.
Ένα κύκλο που θέλω που πρέπει να μεταφέρω εγώ
στο μέλλον που ίσως κάποιος άλλος απόγονος
όταν αισθανθεί ,
ότι τα πετάγματα και οι μυρωδιές της ψυχής του στον ουρανό
αγγίζουν κάτι άγνωστα μονοπάτια,
πάνω στον Ταΰγετο κάτι άγνωστα σοκάκια μέσα στην πόλη,
κάτι πετάγματα πάνω από τα κάστρα της Κωνσταντινούπολης,
όταν αισθανθεί ότι η Ελλάδα δεν του αρκεί τόσο λίγη
γιατί αυτός την ονειρευόταν πάντοτε τεράστια,
σαν τις άξίες της ψυχής και του παρελθόντος αυτού του λαού,
τότε μπορεί να βρει λίγες περισσότερες γραμμές από εμένα
που θα τον οδηγήσουν αυτόν σ ένα άλλο κύκλο, τον ποιο μεγάλο
που θα μάθει περισσότερα που θα ανακαλύψει περισσότερα
τον δικό του κύκλο μέσα από τα λίγα παραμύθια
του παρελθόντος, που ανακάλυψα εγώ.
Έλα εκεί λοιπόν να με βρεις στο μέλλον,
θα περπατάω κι εγώ
εκεί στο παρελθόν που περπάτησαν οι πρόγονοι μας,
στην Σπάρτη στην Μάνη στην Χαλκηδόνα στην Πρίγγιπο
στην Κωνσταντινούπολη στην Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.
Στον Οίτυλο στον Ταΰγετο στον Δυρό,
εκεί στην σπηλιά που οι ψυχές ταξίδευαν
από την κόλαση στον παράδεισο,
άλλες έφευγαν και άλλες χανόταν μέσα στη ζωή.
Έλα να με βρεις κι εσύ,
με τον δικό σου κύκλο να περπατήσουμε μαζί,
να μιλήσουμε και να νοιώσουμε ότι για να είσαι Έλληνας,
πρέπει να έχεις τιμή αξιοπρέπεια αγώνες ελπίδες και μυαλό.
΄Ελα εκεί να με βρείς σε μια βόλτα στο δικό σου παρελθόν,
ελα κει στου μυαλού τις στροφές θα σε περιμένω,
στις σκέψεις και στα ερωτήματα
στα γυρίσματα της ελπίδας,
για να ζήσω κι εγώ το μέλλον μαζί σου.
Έλα να αγκαλιαστούμε στον δικό σου κύκλο,
για να πάμε μαζί εμπρός και πίσω ,στο παρελθόν και στο μέλλον,
περπατώντας τον κόσμο...
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου