22/02/2013
ΙΣΤΟΡΙΑ
Γεννήθηκες σε μιαn άλλη εποχή...
Ανάμεσα σε μπουκαμβίλιες και πεύκα ,
σ´ ενα υπέροχο νησί της Ανατολής στις αρχές του περασμένου αιώνα …
Στήν Πρίγκηπο...
Στην κλειστή θάλασσα του Μαρμαρά, καταδικασμένος
απ´ την πρώτη πνοή , το πρώτο άνοιγμα των ματιών,
να μη ξαναδείς ποτέ αυτόν τον μαγικό τόπο...
Αυτήν την ήρεμη Παραδείσια τοποθεσία...
Μόνο αγώνας και πίκρα θα 'κλεβαν από την ζωή σου
τα όνειρα και τις ελπίδες και θα προχωρούσες
πάνω σε δρόμους,
που θα σ´ έφερναν κοντά στην aθανασία γιατί
μόνο ´κει θα ησυχαζες...
Βαπτιστικές με τ´ όνομα του Χριστού , "Εμμανουήλ"
στο ναό της Παναγίας της Πριγκήπου,
δέκα ημερών ταπεινός το 1923 στις 23 του Δεκέμβρη και μετά από τις πρώτες δέκα μέρες της ζωής σου,
ο Γιάννης κι η Άννα οι γονείς σου, σε πήραν μαζί μ´ όση αξιοπρέπεια είχαν και μπήκαν σ´ ενα καΐκι, διωγμένοι απ´ την Τουρκική εξουσία....
Σε συμφωνία με το Ελληνικό κράτος!!!
Ήσουν " ανταλλάξιμος "...
Για φαντάσου...
Κι έτσι μαζί με άλλους τριάντα Έλληνες, ξεκίνησες το μεγάλο ταξίδι της ζωής ...
Πάντα θυμάμαι, πρώτος σταθμός για σένα ήταν ο αγώνας, δεύτερος ο θάνατος...
Μα γεννημένος με τη δύναμη της καρδιάς και το θάρρος του μυαλού, τα ξεπερνούσες ...
Δέκα πέντε μέρες ταξιδεύες βρέφος, αρρώστησες απ´ το κρύο και την υγρασία απ´ την πείνα, ενα μωρό που το κουνούσε για να κοιμηθεί ο Ποσειδώνας ,
το ζέσταινε ο ήλιος, το τάϊζε η πείνα και ο Μορφέας του 'δινε πάντα με τη ξεκούραση, παράταση ζωής...
Να τον πετάξουμε στη θάλασσα, έλεγαν...
θα μας πάρει μαζί του, φώναζαν...
Αρρώστησε ο μικρός...Και κοίταζαν με τρόμο οι πατριώτες σου ...
Αμίλητη η Άννα σ´ είχε αγκαλιά σφιχτά και ο Γιάννης έλεγε : " θα σας πάω εγώ πιο γρήγορα στην κόλαση, κανείς δε θα πλησιάσει τον Εμμανουήλ...
Δέκα πέντε μέρες, μαζί μ´ άλλα καΐκια μεσ´ στη θάλασσα, μέσα στον άγριο Χειμώνα , μέσα στα κύματα, π´ άνοιγαν διάπλατα τα στόματα τους να σας καταβροχθίσουν....
Μέσα σε κατεστραμμένα όνειρα,
μ´ οδηγό μόνο το Θεό και την ελπίδα , μέσα σε μια θάλασσα από δάκρυα, το Αιγαίο....
Πλησιάσατε στον προορισμό σας, σε μια παραλία της Θεσσαλονίκης τη Σαλαμίνα, κάπου εκεί στη Μπότσαρη .
Πάτησαν στην αμμουδιά όλοι μαζί οι νησιώτες και ´συ μαζί, δυνατός, έτοιμος σε μια άγνωστη πόλη, μ´ ενα κάστρο ψηλά,
που θα σε κρατούσε για όλη σου τη ζωή κοντά της...
Στις αλάνες,τις σκηνές, στα προσφυγικά από ξύλο και λαμαρίνα , βρήκες το δεύτερο σπίτι σου, μακρυά από το ξύλινο διώροφο της Πριγκήπου,
που δεν το ξανά δες ποτέ, εκεί που η ζωή της οικογένειας, είχε περάσει με πλούτη κι όλα τα καλά του Θεού , ξαφνικά οι Τούρκοι Μουσουλμάνοι , οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό, μετά απ´ την ήττα των Ελλήνων στρατηγών,
στα βάθη της Μικράς Ασίας στην εξορία της μητέρας Ελλάδας....
Έτσι, τα παιδικά σου χρόνια στην πατρίδα Ελλάδα πέρασαν μέσα στην πείνα και στην αγωνία του αύριο...
Τα καλοκαίρια μπάνια στην παραλία της Σαλαμίνας και σκαλωμαρία στα τραμ,
στις βόλτες στην παλιά Θεσσαλονίκη …
Σχολειό δημοτικό, γράμματα και μαθήματα από λύρα και ούτι από τους πρόσφυγες πατριώτες...
Ρεμπέτικα ακούσματα, σε μια γεννημένη εποχή για ρεμπέτες άρχοντες και ήρωες .
Καραβοκύρης ο ένας ο παππούς ο Σωτήρης Σπηλιωτίδης, αρμένιζε με δυο καΐκια , το ´να στη θάλασσα του Μαρμαρά και τ´ άλλο στο Βόσπορο.
Μ´ αρχοντικό στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας, υπηρέτες και εξοχικό στην Πρίγκηπο.
Υπηρέτες Τούρκους Μουσουλμάνους απ´ τα βάθη της Μικράς Ασίας, Τούρκους που δε σήκωναν τα μάτια όταν τους μιλούσε και οι προσταγές του είχαν μόνο την κατάφαση : " εβετ εφέντημ" !
Δυνατός, σκληρός άνθρωπος, γνήσιος Κωσταντινουπολίτης , γενιές ολόκληρες λέγανε, για τον Σωτήρη Σπηλιωτίδη, ότι η γενιά του, το παρελθόν του έφτανε στην δημιουργία του μικρού χωριού Χαλκηδών , που έγινε πριν από τα τείχη της Πόλης, πριν ακόμα και από την Αγιά Σοφία....
Λεγαν´ οι παλιοί, πως όποιος απ´ τους γόνους αυτής της
"γενιάς" μπορέσει να πάρει μια πέτρα,
μέσα από την Αγιά Σοφία αυτός θα αποδείξει ότι αυτή η γενιά,
ήταν αυτή που έχτισε αυτό τον Ναό της Ορθοδοξίας.
Μύθοι και ιστορίες που δε θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια,
μα η αλήθεια πάντα θα μας αγγίζει σαν την ευλογία της ζωής και το μέλλον θα μας αγκαλιάζει σεμνά ,
γιατί θα ξέρει ποιοι είμαστε μαγικά!!!
Αραμπατζής ο άλλος στην πρίγκηπο, ο Νικόλας ο " κλουτής", με γλέντια και ρακές , μα και νοικοκύρης, δουλευτάρης , με δυο άραμπάδες και με τέσσερα άλογα...
Γλεντζέδες , χαρούμενοι άνθρωποι και Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Ζούσε με πίστη στην Ορθοδοξία και στην πατρίδα ,
λέγανε για τον Νικόλα.
Στα γλέντια τον τραγουδούσαν:
"Αραμπατζής περνά, μα ποιος αραμπατζής !!!Ο Νικολής ο "κλουτής" ο πρώτος ρακιντζής" .
-Με λίρες μωρέ, με χρυσό,
αντιμετώπιζαν την ζωή...
Στο πανέμορφο νησί με τις μπουκαμβίλιες, θέρετρο των πλούσιων της Κωνσταντινούπολης ,
με το μοναδικό μοναστήρι του Αη- Γιώργη στα ψηλά, χαμένο μέσα σ´ ένα δάσος από πεύκα, εκεί γνωρίστηκαν ο Γιάννης με την Άννα, οι γονείς σου...
Ο Γιάννης σπουδαγμένος, στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, με τ´ ελληνικά, τουρκικά και γαλλικά του!Όμορφος, σαν κυπαρίσσι ψηλός !!!Κα η Άννα του,
πανέμορφη νεράϊδα της Πριγκήπου,
μεγαλωμένη μέσα στ´ αρώματα, τα γλυκά και τις τσικουλάτες.
Σαν περιστέρια γνωριστήκαμε στον Αη-Γιώργη, μεγάλος έρωτας και παντρεύτηκαν στην Παναγία εκεί που βαφτίστηκε ο Εμμανουήλ Σπηλιωτίδης,
πριν απ´ το μεγάλο ταξίδι της ζωής.
Ο Σωτήρης ο Σπηλιωτιδης λένε πως όταν έφυγαν τα παιδιά του,
βούλιαξε με το καΐκι μέσα στη θάλασσα του Μάρμαρα.
Χάθηκε , μωρέ ο παππούς κι όλο το παρελθόν μαζί του!!!
Μεγάλωσε ο Μανώλης στις αλάνες της Σαλαμίνας, εκεί όπου απ´ άλλους πρόσφυγες από μικρός έμαθε να παίζει ούτι και λύρα, ακούγοντας ιστορίες μόνο για τα παλιά και ωριμάζοντας δίπλα στον πόνο, στην αδικία,
μα και σε άξιες όπως αγώνας για την πατρίδα και την ελευθερία.
Το 1936 πήγαν στο χωριό " Δροσερό" δεκατριών χρόνων, δύσκολα χρόνια για την πόλη της Θεσσαλονίκης , δεν υπήρχαν δουλειές και ζουσαν και μια δικτατορία του Μεταξά που κυνηγούσε όλους τους προοδευτικούς Έλληνες.
Ανάγκασε και τον Γιάννη Σπηλιωτίδη να πάρει την οικογένεια του και να παει να καλλιεργήσει χωράφια ,
απ´ενα προσφυγικό κλήρο!
Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα σε μια πόλη με σπουδές και προοπτικές, τώρα ν´ αγωνίζεται μέσα σ´ ένα περιβάλλον τελείως άγνωστο.
Μετά τις κακουχίες της προσφυγιάς, ο αγώνας του χωριού για το Μανώλη , για την καθημερινή επιβίωση μ´ ένα πατέρα αμάθητο σε δουλειές του χωριού, τον κάνει ν´ αναλαμβάνει σιγά-σιγά πολλές ευθύνες , για τη συντήρηση της οικογένειας.
Δουλεύει ο μικρός πρίγκηπας και στα χωράφια και με τα ζώα προσπαθώντας πλέον μόνος να συντηρήσει και να επιβιώσουν όλοι.
Κάνει γελάδια οκτώ! Δικά του! Έτσι μεγαλώνουν και αυτός κι οι δυο αδελφές του, η μεγάλη η Νίκη και η μικρή η Γεωργία.
Ο αγώνας στο χωριό συνεχίζεται μέχρι το 1942.
Τότε , μέσα στην μεγάλη Κατοχή των Γερμανών ο Μανώλης, νέο παλικάρι έφερνε αγροτικά προϊόντα με το κάρο στη Θεσσαλονίκη και έτσι έγινε και σύνδεσμος του ΕΛΑΣ με το χωριό.
Κάποιοι ρουφιάνοι προδότες των Γερμανών, τον πρόδωσαν, για τη δουλειά που έκανε και μέσα στο σινεμά "Κυβελεια" του είπε ο σύνδεσμος του στην Θεσσαλονίκη: " Μανώλη μην ξαναγυρίσεις στο χωριό, τ´ όνομα σου το ´χουν οι Γερμανοί θα σε συλλάβουν" !!!
Έφυγε γρήγορα, να γυρίσει τ´ άλογα και το κάρο πριν απ´ το ξημέρωμα πριν απ´ το πρωί...
Στο δρόμο πάλι οι νεράιδες το φώτιζαν, το φεγγάρι και τ´ αστέρια τον τραγουδούσαν,
μέσα στην νύχτα και οι ρόδες απ´ το κάρο κυλούσαν στην τελευταία διαδρομή για την επιστροφή, βγάζοντας σπίθες πάνω στις πέτρες και τα γιοφυρια...
Τα παράτησε πριν την αυγή και έφυγε για το βουνό, να γίνει "αντάρτης" , να πολεμήσει κατά των κατακτητών , γιατί ένας πρίγκηπας δεν παραδίδεται ποτέ και ούτε συμβιβάζεται, παρα μόνο πολεμά γι ' αξίες ζωής!!!
Σύννεφα...Πολλά σύννεφα, αγώνας,πόλεμος, καταστροφή, μάχες, Θάνατος...
Αμέσως η ζωή αλλάζει, ο μικρός πρόσφυγας, ο πρίγκηπας μετά την προδοσία, που για πρώτη φορά του αλλάζει την ζωή όλη, καταλαβαίνει
πως ένας λαός μπορεί να είναι τετρακόσια χρόνια υπόδουλος...
Όχι, θα αγωνισθεί για αυτό που του στέρησαν, για την ελευθερία και την επιλογή μιας άλλης ζωής
Ανεβαίνοντας στο βουνό οι άλλοι αντάρτες τον φώναζαν " το μαυράκι" ! ! !
Ήταν ένα παλικάρι στα δέκα εννιά, όμορφο, κοντά δυο μέτρα, σταρένια σκούρα από τον ήλιο επιδερμίδα, ίσια μαλλιά μαύρα, χτενισμένα πάντα προς τα πίσω, μάτια μελαχρινά σα φωτιές που καίγανε και μουστάκι Ανατολικό κομμένο και προσεγμένο ...
Πάντα πρώτος σ´ όλα ...
Κάτω το κεφάλι "μαυράκι" το φώναζαν οι εκπαιδευτές του στις μάχες. Στις αρχές, Άγγλοι , Γάλλοι, Αυστραλοί και Ινδοί πολεμούσαν μαζί με τους αντάρτες για να διώξουν τους Γερμανούς κατακτητές ...
Μα που αυτός δεν ήθελε κανένα φίδι Γερμανικό να μείνει ζωντανό είχε εκπαιδευτεί στο πόλεμο καταστροφών.
Ήταν σ΄ειδική μονάδα!!!
Είχε Εξολοθρεύσει τραίνα ολόκληρα με Γερμανούς, γέφυρες είχε ανατινάξει και χωριά ολόκληρα Ελλήνων προδοτών και στρατόπεδα και φυλάκια Γερμανικά...
Τα παγιδεύε με εκρηκτικά και τα έστελνε σ´ άλλες πατρίδες...
Ο θάνατος σημάδεψε την ψυχή του.
Στα χρόνια που πέρασε στο βουνό, οι αποστολές ήταν πολλές.
Ο αγώνας μεγάλος και τίμιος κουβάλησε λίρες,
πολύ χρυσό απ´ τους συμμάχους, πάντα τίμιος, πάντα αγωνιστής, ποτέ ούτε σκέψη για να εκμεταλλευτεί καν τα λεφτά του αγώνα, λεφτά της πατρίδας , έλεγε.
Ο πρίγκιπας πλέον έδειξε πόσο Έλληνας, πόσο αγωνιστής, πόσο ήρωας ήταν...Σε μια ενέδρα τραίνου, έτρεχαν οι Γερμανοί να γλυτώσουν, κάποιοι τους πυροβολούσαν από πίσω.
Ο Μανώλης φώναξε " σταματήστε σύντροφοι δεν αξίζει ο θάνατος στους φοβισμένους, σ´ απελπισμένους δεν αξίζει χωρίς λόγο ο θάνατος"
Ήταν ΄Ανθρωπος.
Η ψυχή του, είχε γίνει κομμάτι από αίμα. Λυπάται , μα πρέπει να συνεχίσει ν´ αγωνίζεται ενάντια στους κατακτητές.
Το 1945, αφού ´ φύγαν οι Γερμανοί στις εκκαθαρίσεις, ενάντια στα χωριά των Γερμανοτσολιαδων, Ταγματασφαλιτών, Χιτών και γενικά συνεργατών των κατακτητών πολέμησε γενναία, δεν άφησε ποτέ να σκοτωθεί κανένας άμαχος...
Μια γιαγιά θυμόταν, δεν έφευγε από το σπίτι της σ´ ένα χωριό φωλιά Ταγματασφαλιτων, ο Μανώλης ενώ είχε ανάψει το φιτίλι για τα εκρηκτικά, έτρεξε την πήρε αγκαλιά και την έβγαλε μακρυά από την έκρηξη...
Απελευθέρωση...Στρατιώτης και ο ήρωας στέλνεται εξορία...Μακρόνησο!! !
Δυο χρόνια κουβαλούσε πέτρες και τις έριχνε στη θάλασσα για να ενώσει το νησί με τη στεριά έλεγαν οι φυλακές τους
και τάϊζαν τόυς ήρωες με αλμυρές σαρδέλες , ρέγγες και ξερό ψωμί, που το βουτούσαν στην θάλασσα να μαλακώσει και τους έδιναν αλμυρό νερό θαλασσινό να ξεδιψάσουν...
Έτσι ξεπλήρωνε η πατρίδα τον αγώνα τους για την απελευθέρωση της Ελλάδας!!!
Αυτός ήταν ο μικρός πρίγκιπας. Ο ήρωας που ποτέ δεν ζήτησε ν' αναγνωριστεί, ο άνθρωπος που εξορίστηκε από την πατρίδα του βρέφος, που αγωνίστηκε για μια άλλη πατρίδα και που ξανά-εξορίστηκε δεύτερη φορά γιατί πολέμησε να την απελευθερώσει.
Τι τραγικό!!!
Στα πρώτα είκοσι οχτώ χρόνια της ζωής του , να ´ναι πολεμιστής και εξόριστος δυο φορές, ο άνθρωπος που αγωνίσθηκε για ελευθερία,
ο άνθρωπος που θα ´πρεπε να ´ταν ήρωας από τότε .
Τι ειρωνεία!!!
Σκέφτομαι αν ζούσε τώρα, τι θα έλεγε ;
" Ας πάρουμε τα όπλα Σωτήρη και πάμε στο βουνό , να πολεμήσουμε αυτά τα μαύρα πρόβατα τους φασίστες" .
Σε θυμάμαι πάντα με σεβασμό.
Στον Εμμανουήλ Σπηλιώτη...
Στον πατέρα μου...
Το χαμένο πρίγκηπα της Ανατολής...
Τον απόγονο της Χαλκηδόνος...
Σπηλιώτης Σωτήρης
