Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΟΥ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΟΥ 26/3/2015

Πικρό απόγευμα μοναξιάς καίει καθώς χιλιάδες βουητά 

μ αγκαλιάζουν, πολλές αναμνήσεις που ζητούν έλεος 

πολλές ιστορίες χωρίς τέλος.

Εικόνες σκληρές που σαν μπάτσες χτυπάνε την θύμηση 

και λέξεις πράξεις ιδέες που δεν ξεπεράστηκαν, 

μα αφήνουν ακόμη να οργώνουν τα κοφτερά αλέτρια, 

το κορμί τις αισθήσεις το βλέμμα τις βουές

της φθαρμένης ψυχής εκεί μέσα σ ένα σώμα που πετά 

ακόμη μέσα σ ένα σώμα που βουλιάζει σε μια πίσσα 

από την κόλαση. 

Βρέχω τα πόδια μου πότε με θάλασσα 

και πότε μέσα στην αστροσκονη της λήθης, 

πότε με φωτιά και πότε μέσα σε ξεχασμένο σύμπαν 

πότε σταυρωμένος και πότε ήρωας, 

πότε επαναστάτης και πότε προδότης .

Χάνομαι λέω χάνομαι και πάντα είμαι ο ίδιος μεταμφιεσμένος 

μέσα σε φορέματα και στολές μέσα σε πρόσωπα μέσα σε αισθήματα 

μέσα σε παραισθήσεις, ψάχνοντας μια λύτρωση δικιά μου

που δεν την βρίσκω ποτέ και όταν την βρίσκω δεν μου ανήκει 

και με ειρωνεύεται λέω εγώ σε θέλω, μα δεν σε μπορώ δίπλα 

εγώ σε θέλω μα πρώτα ανήκω αλλού σε θέλω σε θέλω . 

Βαρέθηκα που λες και θέλω και εγώ να φύγω κι όλα τα ραντεβού 

της ζωής να τα στείλω σε μια άλλη ζωή και να υπογράψω 

αν θέλεις , ναι τα χρωστάω . 

Θα πάω σ αυτά τα ραντεβού  

στην άλλη ζωή ίσως οι ελπίδες για τα θέλω από μια να γίνουν 

δυο η ίσως να μην έχω καμία ελπίδα οπότε να κερδίσω 

ότι δεν θα χάσω ,

καμία από την καμία αλλά θα παραμείνω με αυτό που έχω 

καμία λοιπόν 

και αν αρχίσω να χάνω θα φύγω πάλι, 

ναι τόσο εύκολα η δύσκολα σας λέω βαρέθηκα  

τα ηλεκτρικά φώτα την δύση που κάθε μέρα αλλάζει 

μόνο την ώρα της έλλειψης και μας αναγκάζει να κοιμηθούμε

σ ένα ψεύτικο κόσμο με ψεύτικο φως .

Νύχτα μετά την δύση νύχτα μετά τις αγωνίες νύχτα και σκοτάδι 

να αγκαλιάζει όλα τα θέλω, 

βαρέθηκα μωρέ τις πρόστυχες ανατολές 

την ψευδαίσθηση της ελπίδας που με έβαζε πάντα στην αγωνία

να κατακτήσω το σήμερα και το αύριο ,

βαρέθηκα και ζήλεψα να μπορώ να κοιμηθώ πάνω στο χορτάρι 

να πεινάσω να κυνηγήσω και να κατακτήσω με δύναμη τον έρωτα 

την τροφή μου να κάνω παιδιά να κοιμηθώ στο κρύο, 

να μ αγκαλιάσει το σκοτάδι να φοβηθώ 

και να δω μέσα στην μαύρη νύχτα μόνο αυτό που μου επιτρέπει, 

να δω την αλήθεια της φύσης το αληθινό φως 

βαρέθηκα και θέλω να φύγω από τα ψεύτικα αρώματα, 

από τα στολισματα της απελπισίας που αλαζονικά με κάνουν πιο ισχυρό.

Βαρέθηκα σας λέω και θα φύγω ,

αισθάνομαι να φυτρώνουν τα φτερά στην πλάτη μου 

αισθάνομαι να γερνάει το κορμί μου αισθάνομαι να χάνω τις αισθήσεις 

το ένστικτο την δύναμη, 

αλλά αυτά τα φτερά που έκαναν ρίζες μέσα μου λες και παίρνουν δύναμη

από την ψυχή μου και μαζεύουν όλο αυτό το νέκταρ αυτών που πέρασα 

μαζεύουν όλα τα φίλτρα των αναμνήσεων καταστάσεων εμπειριών 

και τ αποθηκεύουν σαν απόσταγμα ανάμεσα στα δυο φτερά. 

Η ψυχή λες να ετοιμάζεται μόνο για το ταξίδι η αόρατη ψυχή 

μέσα σε δυο αόρατα φτερά .

Λες για αυτό να προσπαθώ

να αφήσω εδώ πάνω στο χώμα το μαγικό που πατάω κάποιες 

δροσοσταλιδες 

από λέξεις γραμμένες από εμένα. 

Πόσο πικραμένα απογεύματα χτυπάνε μέσα μου την πόρτα 

όταν ένας άγγελος μου χαμογελά και τον αφήνω να φύγει

μετράω τις μέρες και τους μήνες που θα σπάσω τις χειροπέδες  

τις αόρατες δεσμεύσεις με την αλήθεια της ζωής 

και θα ονειρευτό πάλι μέχρι την νέα γέννα, την πλάση  

έτσι όπως την ονειρεύομαι κάθε φορά 

μέχρι να τελειώσει 

ο χρόνος μου !!!

ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ